We are very happy to start our interview section with an interview with such a talented musician and such a really deep-thinking guy like Zamiel. You can see more information about him and the projects he is involved in, by checking out the following links:
Personal blog
Skinwalker blog
The folowing interview took place between December-February via mail. We didn't interfere with the context of Zamiel's answers in any way. What you read is what he said. The interview is available in both English and Greek. We, the editors of this blog, would like to thank Zamiel once again for his help and support. Keep producing black metal havoc brother!
The interview in English.
TDSAU: Lets start
with some things about you. Would you like to say a few things
about your
projects?
Zamiel: I took the name Wende from “Wende Im Zeichen Des Mikrokosmos”, the German translation
of “Snu mikrokosmos tegn” (Turn The Sign Of Microcosm) by Burzum.
Wende means “the
turn” or “turning point” in German, wenden (verb) means “to turn”. In English,
wend means to “direct one’s way” but also to meander, that is, to not take the
straightest or easiest path. Both the German and English words are cognates of
the same Gothic root “wandjan”. The true meaning of “Wende” is slightly
ambiguous. Perhaps “metal artist from the Pacific Northwest” is the newest
definition. In both languages, wend(e) is a verb. I thought at the time that a musical
project with a static name would invariably project static music with a static
message. My music is intended to act on people. It means turn all right, but
from what? Wende is a reflection of my contempt and revolt against the modern
world and my love for antiquity, beauty, fantasy, danger and consciousness.
When I speak of my contempt for
the “modern world”, understand that I do not mean anything like scientific
advancement or technology. I like my computer, not least because it allows me
to answer interview questions from Greece (!). I’m not an atavist idiot,
desiring to live in a mud hut and following a “back to nature” life (as if
living naturally somehow entails discarding scientific achievement.)
No, when I say that Wende is a
revolt against the modern world, I mean modern thought. The new limits of
depravity, ignorance and ‘safety’. The extreme realization of ancient human
weaknesses through the aid of modern invention and craft. Wende is a synthesis
and reconciliation between our technology and power, with a more aware, simple,
and for lack of a better word, natural, consciousness. Each individual by their
nature, each group from the consensus (consciousness) of its individuals. Wende
is the fist in the face of Nietzsche’s lezte
Mensch.
Musically, Wende is simply the music
I want to listen to. Originally, I created music for my own enjoyment, and for
my own listening exclusively. It was then shared with a few close friends,
through with no real desire to ever be known by it. I certainly don’t plan on
“getting rich” with Wende, so when I did “release” my music, I made it
available for free. I’m interested in releasing physical copies sometime soon,
so the lyrics and artwork can be available in a single package, in which case I
would have to deal with currency, if only to recoup material costs. I will not
however, suffer others to make money from my art, or to pass it off as their
own.
As for Skinwalker, we’re
unapologetic about our “throwback sound” all right, and we craft what easily
falls into the second-wave “black metal” candy-bin, with all of the necessary
crust, fuzz and barnacles. But at least all of us know our history! Skinwalker was the first to play this music in our home area, and we’re still the only band playing this kind of music in
over a hundred mile radius, so I think we feel a strong kinship to the
isolation and d.i.y attitudes of the early “black metal” scene. For us, the
scene never sold out, because it never even started. Skinwalker is Skull
Island, complete with prehistoric mega-fauna – a snapshot into the past!
TDSAU: Which bands
or artists influenced you? Listening to Skinwalker i got the
feeling that
you have a thing for the classical Norwegian scene.
Zamiel: I began learning piano at age
six, and I mostly listened to art music (classical) and acoustic music when I
was younger. I knew the major works of composers like Brahms, Tchaikovsky,
Mozart and Beethoven before I knew any rock music (!). I’m sure all this art music influenced my
music sensibilities, at least subconsciously.
Pink Floyd might just be the most
important band to me. They were the first rock band I liked. That started an
interest in my dad’s old rock cassettes. I also got into electronic music,
which I still enjoy. The first cd I bought was a electronic music compilation
called “Together as One”, in 1999.
The early Norwegian/second-wave
scene is important to me because it was really the first time I found a genre
of metal I actually liked and connected with. I would still say I don’t really
enjoy nine-tenths of the metal that’s out there. Most metal is rather
simplistic, uninteresting, and stupid. I felt a power, conviction and honesty
in the early second-wave scene that I couldn’t receive from other genres of
metal too much. It’s the most effective magic I’ve ever heard in music. The
milieu that surrounded the music only made it more real, more honest and more
powerful. Here as nowhere else, were artists with conviction.
TDSAU: Nowadays
there are so many metal genres. What do you think makes black
metal
special?
Zamiel: I don’t entirely know why the
second-wave sound works for me, but I do enjoy the eerie melodies, the
atmosphere, and the (sometimes) though-provoking, intelligent, escapist lyrics.
The whole experience has a mystical quality to it, and hits like a blast of
(refreshing) cold air in a metaphorical stifling heat. I’ve also had very
personal, transcendent, consciousness-raising experiences while listening to
“black metal”. I found it to be a great catalyst for higher thought and action.
Many people do not. I would probably like another genre of music had I
experienced the same reactions elsewhere.
Worldwide? I couldn’t tell you. I
think “black metal” has become a malignant circus sideshow, and a vehicle to
“corner the market” on anger and depression for white teens. Black metal is
(now) to Europe what rap is to the United States.
I can also add that I simply
don’t understand playing live. I’ve always
experienced music by myself, as my retreat, Metal no exception. Skinwalker
plays live to be sure, and I oblige, but I can count on one hand the bands I
was ever impressed with that have shared the stage. I remind that I cannot
speak for all of Skinwalker. But really, I can’t understand wanting to see a
band play live at all. Not unless the stage show was so good that it removed me
from the experience of being surrounded by drunken invalids. Something like
what Dead (Pelle) talked about with chains, mist, severed appendages, uprooted
trees, etc. Live is only good for me when the focus isn’t on the band (!).
Isolation until death!
For people like me who’ve had
personal, isolated responses to the music, it is indispensable. When it works,
it works.
Question 4:
TDSAU: What do you
think about Cascadian black metal? Any bands you like?
Zamiel: It’s interesting at least. It’s
hard to define “Cascadian black metal”. Is it a sound? An ideology? Merely a
function of geography? Only by band self-identification? It’s so new it has yet
to be completely commodified, and
that in itself is a very good thing.
I feel the artist’s
self-identification is the paramount factor in whether the music is, or is not,
“Cascadian black metal”. Only the artist knows what their music truly is.
That said, it seems to have some
usual defining characteristics: long, trance inducing songs, often with
strummed acoustic interludes; a constant wall of tremolo-picked guitars, as
opposed to riffing; and repetitive drumming. Not too far off from most generic
“black metal” actually, but it seems somehow more ethereal and trance-like
(when it works).
The lyrics/concepts seem to focus
on some combination of nature, atavism, anti-modernism, anti-government, and
transcendentalism, but also with doom influences too.
I suppose I fall in with a few of
these ideals, at least partly. I’m sure that whatever raises consciousness
about the truly horrible condition of the human and non-human world is
necessary, as one would presume that once equipped with this knowledge, the
onus would be to find ways to live more sustainably. Unfortunately, the people
that need this wake-up call the most wouldn’t listen to this music if their
lives depended on it (!). Musically, the whole thing often bores me, and I need
to be in the right frame of mind for a listen. It’s seems to be music that one
“hears” more than “listens to”, though it’s quite nice where it belongs, in the
forest.
I really enjoyed the Skagos side
of the split with Panopticon, and I like some stuff by Wolves in the Throne
Room and Agalloch even. Harrow’s “Wanderer” is fine, as is some stuff by
Echtra/Fauna (though it begins to bore me). I like some Petrychor too, though I
prefer Tad’s acoustic stuff.
TDSAU: What's your
thesis on black metal and politics?
Zamiel: Oh dear, here we go.
Well, I feel the aesthetic and
lifestyle of black metal is dead and gone all right, though the genre of music
continues on. Black metal doesn’t mean anything anymore as a way of life, if it
ever did, but the genre perseveres. In many ways, black metal died in 1993 -
certainly with the death of Euronymous, and possibly with the Kerrang!
(kerrap!) article.
What is “black metal”? I think
the word is completely devoid of meaning. At least it means nothing to me. The
more definitions a phrase has, the less meaning it gives and the less relevant
it becomes. I suppose what most people think when they hear “black metal”
sounds, more or less, like what came out of Scandinavia in the late 80s and
early 90s. But even these “progenitors” had differing opinions on the phrase.
Was it metal with Satanic lyrics/imagery? Was it the overall “sound” of music?
Could it be anything as long as it was “anti trendy-death-metal”? Again, I
defer to the artist’s self-identification. If they say it is, then it is.
Very, very few bands move beyond
this sound now, labeling it “orthodox”. At best, they are a continuation of
this now identifiable sound and at worst, they are a low-brow parody. As it has
become a definable genre, it’s become a label, a badge, and can now be
successfully commodified and “contained”. It has become safe. It is the rare
band that does something different, but even that can be sequestered into its
own sub-sub-sub-sub genre nowadays anyway. In nowhere but metal has
genre-classification run so rampant.
And for me? Well, I’m sure
Skinwalker and perhaps Wende are prone to being labeled in this sense as well,
but I feel otherwise, for two reasons. For us, we don’t ever intend to
capitalize on what has become a trend, we’re simply content playing the music
we like to listen to. And also for us, the scene never even started, in our own
microcosm, we are the first.
Ultimately though, I feel that if
it’s good music, it’s good music. Call a spade what it is. If it works for you,
it works. Life is too short to worry about a true vs. trendy dichotomy anyway,
just listen. I would only prefer if more people experienced it alone and
remotely though, instead of the giant party it has become.
As for politics, well, perhaps
I’ll leave this one alone for this interview. I’ve been meaning to draft a
document outlining Wende’s alignments and non-alignments for some time now
anyway, though perhaps I need a list of entirely political interview questions
to catalyze my answers properly. I can say that Wende was, is and never will be
overtly political. That said, I do hope to act in certain ways, upon certain
people, through my music…
TDSAU: Wanna tell
us a few things about an anarchist movement that you can feel
close to
your ideas, if there is one?
Zamiel: Well, I suppose the most simple
definition of “anarchy” would be the translation of the word, which means
‘without a leader’ or ‘leaderless’ in English. That much I certainly agree
with. I remember a story of a Viking raid, possible at Cadiz (?), where the
townsfolk, wishing to negotiate their deliverance asked of the ship “who is
your leader”? The Vikings scoffed, and replied “we are all our own leaders”.
That much I can agree with. There is no one who is better suited to guide your
life than yourself.
As a modern ‘movement’,
anarchists generally identify with being anti-authority, anti-greed,
anti-exploitation and generally for the dissemination and transparency of
knowledge, especially knowledge deemed ‘unfit’ for the public.
As a way of structuring a society
though, I feel anarchy is utterly worthless, as it would essentially be a society without a
government, without leadership. I would never advocate a society that wasn’t
built on leadership, as it seems anarchism advocates; (remember that leadership
need not necessitate a ‘leader’!!!)
I suppose I would describe myself
as a “localist republican”. Republican NOT in the sense of the annoying-at-best
Judeo-Christian greed-mongers of my
home country, but in the sense that I advocate a Republic as a form of government. A Republic differs from a
Democracy in that it allows the vote to only a few, not everyone (indeed, there
are no true Democracies on the planet anyway).
Which few then? Well, I advocate
for the individuals who have the greatest interest in the success of the
‘state’, those people who have an investment and stake in making the correct
decisions. Too often, Democracies, and anything resembling a Democracy, very
quickly devolve into Ochlocracies, that is mob-rule. That familiar
all-too-relevant, contemptible society of idiots who neither care, nor are
properly informed to make good decisions for the state, and who are cynically
manipulated through the media, money and law by the oligarchs into performing their will anyway. This dystopia,
(realized most noticeably in modern America) is a symptom of Democracy
(mob-rule), unintelligence and large, overextended
states, instead of local, accountable consensus. ANYONE should able to become a
voter, an exalted position, but only those who could prove their merit and
intelligence, only those who would stand to lose the most in the event of
failure, that is, only those who are accountable.
I also can’t stress enough the
importance of living locally. This ties closely with my advocacy of
bioregionalism. Attempting to continue most anything on a global scale is
unsustainable, except perhaps the trade of ideas. There are interesting and emerging
texts on bioregionalism one could find, but essentially it is the idea that
settlement and culture are most sustainable, and for lack of a better word,
healthy, when plotted around the local
selection and availability of resources, instead of the import of ‘essentials’
and the export of ‘undesirables’. This isn’t a ‘back to nature’, atavist,
mud-hut concept; it is very knowledge-intensive and requires careful
stewardship. It is a synthesis of old and new. Be certain of this though:
small, semi-isolated states are inevitable, whether we like it or not. Size,
and more importantly endless growth, are unsustainable. The biggest “bubble” of
all is the human population “bubble”.
I do not believe in authorities,
nor do I see any excusable reason to follow authority, other than the interest
of self-preservation if under immediate threat from an authority. I do believe
in experts. There is a difference.
Experts are knowledgeable in their field or area of intelligence. They are not authorities. That is, beyond
question, and demanding of followers. A physicist is not an authority of
physics, but an expert. Both the expert and any self-proclaimed ‘authority’ of
any field are to be questioned, to be sure, but it is the expert that is
validated by other experts as speaking words of merit, while the authority
seeks to dominate and withhold information for their own gain, and are often
incorrect anyway.
I don’t follow authorities, if I
can reasonably help it. I do “follow” and accept experts. I am not an expert in
physics, evolutionary biology, the Japanese language or Greco-Roman wrestling.
But I am happy to defer to an expert’s knowledge in instances when my knowledge
is inadequate. To proclaim otherwise is arrogance in the highest degree, and if
there’s one thing I hate more than lack of knowledge, it’s the illusion of
knowledge, feigned intelligence.
There, you got me to wax
political anyway.
TDSAU: And last but
not least what are we gonna see from you in the future. Any
plans for
any release?
Zamiel: Wende was originally (and still
is) planned to encompass a four-album canon, the albums representing
loss/conflict, reflection/introspection, change/kinetics and
synthesis/creation, respectively. This canon is meant to illustrate a turn, and a change. The first album represents something that went wrong, the
second album represents the conscious thought necessary to creating a solution,
the third album represents the inherently violent state of change and
transition, and the fourth album represents the new condition, the synthesis,
the solution. That’s Wende in a nutshell.
The first album, The Third and
the Noble (a rerecord of the demo, still to be considered the first album),
deals with the subject of loss, conflict, decay and decrepitude and thus sounds
primarily morose, woeful and closed. The second album, Vorspiel einter
Philosophie der Zukunft, deals with the subject of reflection, introspection,
retreat and examination and thus sounds primarily spacious, trancelike,
hopeful, full of yearning and open. The next two as yet unnamed albums will
continue with my basic concept. There will only ever be four albums, and
anything I may release after that would be epilogues.
I have absolutely no date set for
the third and fourth albums, but don’t hold your breath, I’m very busy, and I
can’t seem to find the same inspiration as often, but someday. Someday.
Skinwalker is almost finished
recording our second full-length, which probably will be called Ancestral Genocide. Our first
full-length, The Darkest Magic is
floating around and can easily be downloaded. I do recommend my remastered
version of that album, if you can find it. You’ll know the remastered version
by the first track, Earth’s Shadow on the
Moon. In the remastered version, the sample is at the end, instead of the beginning.
I maintain presence in a few
other side-projects, but I can’t really speak about those at all.
Thanks for the interview, AVE
GREECE!!!
Η συνέντευξη στα Ελληνικά
TDSAU: Ας αρχίσουμε με λίγα πράγματα για σένα. Θα ήθελες να μας πεις λίγα πράγματα για τα projects που συμμετέχεις;
Zamiel: Πήρα το όνομα Wende από το κομμάτι “Wende Im Zeichen Des Mikrokosmos”, τη γερμανική μετάφραση του "Snu Mikrokosmos Tegn" (Turn the Sign of the World) των Burzum.Wende σημαίνει στα γερμανικά "η στροφή" ή "το σημείο καμπής", wenden (το ρήμα) σημαίνει "να στρέφεσαι". Στα αγγλικά wend σημαίνει "να τραβάς το δρόμο σου" αλλά και "να ελίσσεσαι" δηλαδή να μην επιλέγεις τον ευθύ, εύκολο δρόμο. Και οι δύο λέξεις προέρχονται από την ίδια γοτθική ρίζα "wandjan". Επομένως το πραγματικό νόημα της λέξης "Wende" είναι αμφίσημο.Ίσως το "ένας metal καλλιτέχνης από τις βορειοδυτικές ακτές του Ειρηνικού" να είναι ο πιο καινούριος ορισμός. Και στις δύο γλώσσες , η λέξη wend(e) είναι ρήμα. Σκέφτηκα πως ένα μουσικό project με ένα στατικό όνομα θα πρόβαλλε αναπόφευκτα μια στατική μουσική με ένα στατικό νόημα. Ο σκοπός της μουσικής μου είναι να επιδρά με τους ανθρώπους. Οκ σημαίνει να στρέφεσαι, αλλά από τί; Το Wende καθρεφτίζει την περιφρόνηση μου, την εξέγερση μου ενάντια στον σύγχρονο κόσμο και την αγάπη μου για την αρχαιότητα, την ομορφιά, τη φαντασία, τον κίνδυνο και τη συνειδητοποίηση.
Όταν μιλάω για περιφρόνηση του σύγχρονου κόσμου, θέλω να καταλάβετε πως δεν εννοώ την επιστημονική πρόοδο και την τεχνολογία. Μου αρέσει ο υπολογιστής μου, επειδή μπορώ να απαντήσω σε ερωτήσεις από την Ελλάδα ,αν όχι για κάτι άλλο(!). Δεν είναι κάνας ανόητος αταβιστής που επιθυμεί να ζει σε μια καλύβα από λάσπη και να ακολουθεί μια ζωή "επιστροφής στη φύση (λες και το να ζεις φυσικά, προϋποθέτει την απόρριψη της τεχνολογικής προόδου.)
Όχι, όταν λέω πως Wende σημαίνει μια εξέγερση ενάντια στο σύγχρονο κόσμο εννοώ, στο σύγχρονο τρόπο σκέψης. Τα νέα όρια στέρησης, αμάθειας και "ασφάλειας". Την ακραία συνειδητοποίηση των αρχαίων ανθρώπινων αδυναμιών με τη βοήθεια των σύγχρονων εφευρέσεων και τεχνών. Wende σημαίνει μια σύνθεση, μια συμφιλίωση της τεχνολογίας και της δύναμης με μια πιο ενημερωμένη, απλή και φυσική συνείδηση.Κάθε άτομο από τη φύση του, κάθε ομάδα από τη συμφωνία (συνείδησης) των ατόμων που την αποτελούν. Wende είναι μια γροθιά στο πρόσωπο αυτού που ο Νίτσε ονόμασε letzte Mensch (τελευταίος άνθρωπος).
Μουσικά, Wende είναι απλά η μουσική που μου αρέσει να ακούω. Αρχικά, δημιουργούσα μουσική για τη δική μου ευχαρίστηση και για να την ακούω αποκλειστικά εγώ. Στη συνέχεια τη μοιράστηκα με λίγους φίλους, χωρίς να θέλω να γίνω γνωστός από αυτό. Σίγουρα δε σκοπεύω να γίνω πλούσιος από τους Wende, έτσι όταν "κυκλοφόρησα" τη μουσική μου, τη διέθεσα δωρεάν. Ενδιαφέρομαι να κυκλοφορήσω και κανονικά cd σύντομα σε κάποια φάση , ώστε οι στίχοι και το artwork είναι συγκεντρωμένα μαζί και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να χρησιμοποιήσω χρήματα απλά για να πατσίσω το κόστος. Παρ΄όλα αυτά δε θα επιτρέψω να κερδοσκοπήσουν άλλη με την τέχνη μου, ούτε να την προβάλλουν για δική τους.
Όσο για τους Skinwalker, δεν απολογούμαστε που παίζουμε μια "παλαιού τύπου" μουσική και η τέχνη μας μπορεί εύκολα να κατηγοριοποιηθεί σε αυτό που λέμε δεύτερο κύμα του black metal. Τουλάχιστον όλοι εμείς ξέρουμε την ιστορία μας! Οι Skinwaker ήταν οι πρώτη που έπαιξαν τέτοια μουσική στην περιοχή μας και παραμένει η μόνη μπάντα που το κάνει σε μια απόσταση 100 μιλίων, οπότε υποθέτω πως νιώθουμε μια συγγένεια με την απομόνωση και τη d.i.y. νοοτροπία της πρώιμης black metal σκηνής. Για εμάς, η σκηνή δεν πουλήθηκε ποτέ, γιατί δεν άρχισε ποτέ. Οι Skinwalker είναι ένα απομονωμένο νησί, με πυκνή βλάστηση - μια φωτογραφία από το παρελθόν!
TDSAU: Ποιες μπάντες και ποιοι καλλιτέχνες σε επηρέασαν; Ακούγοντας τους Skinwalker μου δόθηκε η αίσθηση πως γουστάρεις τη νορβηγική σκηνή.
Zamiel: Άρχισα μαθήματα πιάνου όταν ήμουν 6 ετών και νεότερος άκουγα κυρίως κλασσική και ακουστική μουσική.Γνώριζα τα έργα των μεγάλων κλασσικών όπως ο Μπράμς, ο Τσαικόφσκι, ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν πριν μάθω οτιδήποτε για τη rock μουσική(!). Νομίζω πως η κλασσική μουσική επηρέασε τις μουσικές μου αισθήσεις έστω και υποσυνείδητα.
Η σημαντικότερη μπάντα για μένα είναι μάλλον οι Pink Floyd. Ήταν η πρώτη rock μπάντα που μου άρεσε, καθώς μου κίνησαν το ενδιαφέρον οι κασέτες τους που είχε ο πατέρας μου. Επίσης ήρθα σε επαφή με την ηλεκτρονική μουσική που μου αρέσει ακόμα. Το πρώτο cd που αγόρασα ήταν μια συλλογή ηλεκτρονικής μουσικής με τον τίτλο "Together as One", το 1999.
Η πρώιμη Νορβηγική σκηνή/ δεύτερο κύμα του black metal είναι πολύ σημαντική για εμένα, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με ένα metal ιδίωμα που να γουστάρω και να συνδέομαι μαζί του. Θα έλεγα πως ακόμα και σήμερα δε μου πολυαρέσουν τα 9/10 του metal που κυκλοφορεί. Η περισσότερη metal σήμερα είναι μάλλον απλοϊκή, αδιάφορη και ανόητη. Ένιωσα δύναμη, αυταπάρνηση και τιμιότητα στο πρώιμο δεύτερο κύμα, κάτι που δε μπορούσα να νιώσω σε κανένα άλλο metal ιδίωμα. Είναι η πιο αποτελεσματική μαγεία που έχω ακούσει ποτέ στη μουσική. Και η περιοχή που τύλιγε τη μουσική την έκανε πιο αληθινή, πιο τίμια και πιο δυνατή. Εδώ υπάρχουν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, καλλιτέχνες με αυταπάρνηση.
TDSAU: Σήμερα υπάρχουν τόσα πολλά metal ιδιώματα. Τι νομίζεις πως κάνει το black metal να ξεχωρίζει;
Zamiel: Δε ξέρω ακριβώς γιατί με τραβάει το δεύτερο κύμα, αλλά απολαμβάνω τις παράξενες μελωδίες, την ατμόσφαιρα και τους (κάποιες φορές) φευγάτους, ευφυείς στοίχους που σε κάνουν να σκέφτεσαι. Η όλη εμπειρία έχει για μένα μια μυστικιστική ποιότητα και χτυπάει σαν κρύο κύμα αέρα μια μεταφορική πνιγηρή ζέστη. Επίσης είχα κάποιες πολύ προσωπικές, υπερβατικές εμπειρίες που μου ξύπνησαν τη συνείδηση ακούγοντας black metal. Βρήκα πως είναι καταλύτης για υψηλότερη σκέψη και δράση. Πολλοί άνθρωποι δεν το αισθάνονται αυτό. Πιθανότατα θα γούσταρα κάποιο άλλο είδος μουσικής αν μου έδινε τις ίδιες εμπειρίες.
Όσο για τη παγκόσμια σκηνή, δε μπορώ να σου πω. Νομίζω πως η black metal έχει γίνει ένα κακόηθες νούμερο τσίρκου, ένα όχημα για να κονομήσει η μουσική βιομηχανία από την οργή και τη μελαγχολία των λευκών εφήβων. Η black metal είναι (τώρα) στην Ευρώπη ότι είναι η rap στις Η.Π.Α.
Μπορώ επίσης να πω πως δεν καταλαβαίνω τις live εμφανίσεις. Πάντα απολάμβανα τη μουσική μόνος μου, ως το καταφύγιο μου, και η metal δεν είναι εξαίρεση. Εντάξει, οι Skinwalker παίζουν live και είμαι υποχρεωμένος να παίξω αλλά πραγματικά μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού τις μπάντες που με εντυπωσίασαν από αυτές που μοιραστήκαμε τη σκηνή. Θυμίζω πως δε μπορώ να μιλήσω για όλα τα μέλη των Skinwalker. Αλλά πραγματικά, δε μπορώ να καταλάβω την επιθυμία να θέλεις κάποιος να δει μια μπάντα live. Εκτός αν το show ήταν τόσο καλό που να διώχνει την εμπειρία του να είσαι περικυκλωμένος από μεθυσμένους καθυστερημένους. Κάτι σαν αυτό που είχε πει ο Dead (Pelle) για ομίχλη, αλυσίδες, ξεριζωμένα δέντρα κλπ. Το live είναι καλό μόνο όταν δεν επικεντρώνεται στη μπάντα(!). Απομόνωση μέχρι το θάνατο! Για ανθρώπους όπως εγώ, που έχουν μια απομονωμένη προσωπική σχέση με τη μουσική κάτι τέτοιο είναι αναντικατάστατο. Όταν δουλεύει, δουλεύει
TDSAU: Ποια είναι η γνώμη σου για το Cascadian black metal; Υπάρχει κάποια μπάντα που να σου αρέσει;
Zamiel: Είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Είναι δύσκολο να ορίσεις τι εστί "Cascadian black metal". Είναι ο ήχος; Η ιδεολογία; Απλά ένας τοπικός προσδιορισμός; Είναι ότι αυτοπροσδιορίζεται η μπάντα; Είναι ακόμα κάτι καινούριο και δεν έχει στερεοποιηθεί εντελώς πράγμα που από μόνο του είναι πολύ καλό.
Νομίζω πως ο αυτοπροσδιορισμός του καλλιτέχνη είναι ο κυρίαρχος παράγοντας για το αν είναι ή δεν είναι "Cascadian black metal". μόνο ο καλλιτέχνης ξέρει τι είναι πραγματικά η μουσική του. Νομίζω πως έχει κάποια συνήθη χαρακτηριστικά: μεγάλα υπερβατικά κομμάτια, συχνά με έγχορδα ακουστικά διαλείμματα· ένα συνεχές tremolo picking αντί για riffing και καταιγιστικά drumms. Όχι κάτι πολύ διαφορετικό από το υπόλοιπο black metal απλά μου φαίνεται πιο αιθέριο και πιο υπερβατικό (όταν δουλεύει). Οι στίχοι και τα concepts φαίνεται να επικεντρώνονται στη φύση, τον αταβισμό, την αντιμοντερνικότητα, τον αντικυβερνητισμό και την υπερβατικότητα, αλλά και κάποιες doom επιρροές.
Υποθέτω πως συμφωνώ με κάποια από αυτά τα ιδανικά. Είμαι σίγουρος πως οτιδήποτε αναφέρεται στην πραγματικά φρικτή κατάσταση του ανθρώπινου και μη ανθρώπινου κόσμου είναι απαραίτητο, καθώς θα θεωρούσε κάποιος πως όταν καταλάβουμε τι παίζει το βάρος θα δοθεί στο να ζούμε με μεγαλύτερη έννοια για τη διατήρηση μιας ισορροπίας.Δυστυχώς οι άνθρωποι που πρέπει να ακούσουν αυτό το καμπανάκι δε θα άκουγαν αυτή τη μουσική ακόμα και αν η ζωή τους εξαρτιόταν από αυτό(!). Μουσικά η όλη φάση συχνά με κουράζει και πρέπει να έχω την κατάλληλη διάθεση για να ακούσω.Είναι μάλλον μια μουσική που κάποιος ακούει προσεκτικά, αλλά είναι πολύ ωραία εκεί που ανήκει, στο δάσος. Μου άρεσε πολύ η πλευρά των Skagos στο split me Panopticon, και μου αρέσουν κάποια πράγματα από τους Wolves in the Throne Room ακόμα και από τους Agalloch. Ο δίσκος "Wanderer" των Harrow είναι επίσης καλός, όπως είναι και κάποια πράγματα από Echtra/Fauna (αν και με κουράζουν τελευταία). Μου αρέσουν και κάποια πράγματα από τους Petrychor, αν και προτιμώ την ακουστική δουλειά του Tad.
TDSAU: Τι πιστεύεις για το black metal και την πολιτική;
Zamiel: Ωχ, μάλιστα.
Όσο για τους Skinwalker, δεν απολογούμαστε που παίζουμε μια "παλαιού τύπου" μουσική και η τέχνη μας μπορεί εύκολα να κατηγοριοποιηθεί σε αυτό που λέμε δεύτερο κύμα του black metal. Τουλάχιστον όλοι εμείς ξέρουμε την ιστορία μας! Οι Skinwaker ήταν οι πρώτη που έπαιξαν τέτοια μουσική στην περιοχή μας και παραμένει η μόνη μπάντα που το κάνει σε μια απόσταση 100 μιλίων, οπότε υποθέτω πως νιώθουμε μια συγγένεια με την απομόνωση και τη d.i.y. νοοτροπία της πρώιμης black metal σκηνής. Για εμάς, η σκηνή δεν πουλήθηκε ποτέ, γιατί δεν άρχισε ποτέ. Οι Skinwalker είναι ένα απομονωμένο νησί, με πυκνή βλάστηση - μια φωτογραφία από το παρελθόν!
TDSAU: Ποιες μπάντες και ποιοι καλλιτέχνες σε επηρέασαν; Ακούγοντας τους Skinwalker μου δόθηκε η αίσθηση πως γουστάρεις τη νορβηγική σκηνή.
Zamiel: Άρχισα μαθήματα πιάνου όταν ήμουν 6 ετών και νεότερος άκουγα κυρίως κλασσική και ακουστική μουσική.Γνώριζα τα έργα των μεγάλων κλασσικών όπως ο Μπράμς, ο Τσαικόφσκι, ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν πριν μάθω οτιδήποτε για τη rock μουσική(!). Νομίζω πως η κλασσική μουσική επηρέασε τις μουσικές μου αισθήσεις έστω και υποσυνείδητα.
Η σημαντικότερη μπάντα για μένα είναι μάλλον οι Pink Floyd. Ήταν η πρώτη rock μπάντα που μου άρεσε, καθώς μου κίνησαν το ενδιαφέρον οι κασέτες τους που είχε ο πατέρας μου. Επίσης ήρθα σε επαφή με την ηλεκτρονική μουσική που μου αρέσει ακόμα. Το πρώτο cd που αγόρασα ήταν μια συλλογή ηλεκτρονικής μουσικής με τον τίτλο "Together as One", το 1999.
Η πρώιμη Νορβηγική σκηνή/ δεύτερο κύμα του black metal είναι πολύ σημαντική για εμένα, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με ένα metal ιδίωμα που να γουστάρω και να συνδέομαι μαζί του. Θα έλεγα πως ακόμα και σήμερα δε μου πολυαρέσουν τα 9/10 του metal που κυκλοφορεί. Η περισσότερη metal σήμερα είναι μάλλον απλοϊκή, αδιάφορη και ανόητη. Ένιωσα δύναμη, αυταπάρνηση και τιμιότητα στο πρώιμο δεύτερο κύμα, κάτι που δε μπορούσα να νιώσω σε κανένα άλλο metal ιδίωμα. Είναι η πιο αποτελεσματική μαγεία που έχω ακούσει ποτέ στη μουσική. Και η περιοχή που τύλιγε τη μουσική την έκανε πιο αληθινή, πιο τίμια και πιο δυνατή. Εδώ υπάρχουν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, καλλιτέχνες με αυταπάρνηση.
TDSAU: Σήμερα υπάρχουν τόσα πολλά metal ιδιώματα. Τι νομίζεις πως κάνει το black metal να ξεχωρίζει;
Zamiel: Δε ξέρω ακριβώς γιατί με τραβάει το δεύτερο κύμα, αλλά απολαμβάνω τις παράξενες μελωδίες, την ατμόσφαιρα και τους (κάποιες φορές) φευγάτους, ευφυείς στοίχους που σε κάνουν να σκέφτεσαι. Η όλη εμπειρία έχει για μένα μια μυστικιστική ποιότητα και χτυπάει σαν κρύο κύμα αέρα μια μεταφορική πνιγηρή ζέστη. Επίσης είχα κάποιες πολύ προσωπικές, υπερβατικές εμπειρίες που μου ξύπνησαν τη συνείδηση ακούγοντας black metal. Βρήκα πως είναι καταλύτης για υψηλότερη σκέψη και δράση. Πολλοί άνθρωποι δεν το αισθάνονται αυτό. Πιθανότατα θα γούσταρα κάποιο άλλο είδος μουσικής αν μου έδινε τις ίδιες εμπειρίες.
Όσο για τη παγκόσμια σκηνή, δε μπορώ να σου πω. Νομίζω πως η black metal έχει γίνει ένα κακόηθες νούμερο τσίρκου, ένα όχημα για να κονομήσει η μουσική βιομηχανία από την οργή και τη μελαγχολία των λευκών εφήβων. Η black metal είναι (τώρα) στην Ευρώπη ότι είναι η rap στις Η.Π.Α.
Μπορώ επίσης να πω πως δεν καταλαβαίνω τις live εμφανίσεις. Πάντα απολάμβανα τη μουσική μόνος μου, ως το καταφύγιο μου, και η metal δεν είναι εξαίρεση. Εντάξει, οι Skinwalker παίζουν live και είμαι υποχρεωμένος να παίξω αλλά πραγματικά μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού τις μπάντες που με εντυπωσίασαν από αυτές που μοιραστήκαμε τη σκηνή. Θυμίζω πως δε μπορώ να μιλήσω για όλα τα μέλη των Skinwalker. Αλλά πραγματικά, δε μπορώ να καταλάβω την επιθυμία να θέλεις κάποιος να δει μια μπάντα live. Εκτός αν το show ήταν τόσο καλό που να διώχνει την εμπειρία του να είσαι περικυκλωμένος από μεθυσμένους καθυστερημένους. Κάτι σαν αυτό που είχε πει ο Dead (Pelle) για ομίχλη, αλυσίδες, ξεριζωμένα δέντρα κλπ. Το live είναι καλό μόνο όταν δεν επικεντρώνεται στη μπάντα(!). Απομόνωση μέχρι το θάνατο! Για ανθρώπους όπως εγώ, που έχουν μια απομονωμένη προσωπική σχέση με τη μουσική κάτι τέτοιο είναι αναντικατάστατο. Όταν δουλεύει, δουλεύει
TDSAU: Ποια είναι η γνώμη σου για το Cascadian black metal; Υπάρχει κάποια μπάντα που να σου αρέσει;
Zamiel: Είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Είναι δύσκολο να ορίσεις τι εστί "Cascadian black metal". Είναι ο ήχος; Η ιδεολογία; Απλά ένας τοπικός προσδιορισμός; Είναι ότι αυτοπροσδιορίζεται η μπάντα; Είναι ακόμα κάτι καινούριο και δεν έχει στερεοποιηθεί εντελώς πράγμα που από μόνο του είναι πολύ καλό.
Νομίζω πως ο αυτοπροσδιορισμός του καλλιτέχνη είναι ο κυρίαρχος παράγοντας για το αν είναι ή δεν είναι "Cascadian black metal". μόνο ο καλλιτέχνης ξέρει τι είναι πραγματικά η μουσική του. Νομίζω πως έχει κάποια συνήθη χαρακτηριστικά: μεγάλα υπερβατικά κομμάτια, συχνά με έγχορδα ακουστικά διαλείμματα· ένα συνεχές tremolo picking αντί για riffing και καταιγιστικά drumms. Όχι κάτι πολύ διαφορετικό από το υπόλοιπο black metal απλά μου φαίνεται πιο αιθέριο και πιο υπερβατικό (όταν δουλεύει). Οι στίχοι και τα concepts φαίνεται να επικεντρώνονται στη φύση, τον αταβισμό, την αντιμοντερνικότητα, τον αντικυβερνητισμό και την υπερβατικότητα, αλλά και κάποιες doom επιρροές.
Υποθέτω πως συμφωνώ με κάποια από αυτά τα ιδανικά. Είμαι σίγουρος πως οτιδήποτε αναφέρεται στην πραγματικά φρικτή κατάσταση του ανθρώπινου και μη ανθρώπινου κόσμου είναι απαραίτητο, καθώς θα θεωρούσε κάποιος πως όταν καταλάβουμε τι παίζει το βάρος θα δοθεί στο να ζούμε με μεγαλύτερη έννοια για τη διατήρηση μιας ισορροπίας.Δυστυχώς οι άνθρωποι που πρέπει να ακούσουν αυτό το καμπανάκι δε θα άκουγαν αυτή τη μουσική ακόμα και αν η ζωή τους εξαρτιόταν από αυτό(!). Μουσικά η όλη φάση συχνά με κουράζει και πρέπει να έχω την κατάλληλη διάθεση για να ακούσω.Είναι μάλλον μια μουσική που κάποιος ακούει προσεκτικά, αλλά είναι πολύ ωραία εκεί που ανήκει, στο δάσος. Μου άρεσε πολύ η πλευρά των Skagos στο split me Panopticon, και μου αρέσουν κάποια πράγματα από τους Wolves in the Throne Room ακόμα και από τους Agalloch. Ο δίσκος "Wanderer" των Harrow είναι επίσης καλός, όπως είναι και κάποια πράγματα από Echtra/Fauna (αν και με κουράζουν τελευταία). Μου αρέσουν και κάποια πράγματα από τους Petrychor, αν και προτιμώ την ακουστική δουλειά του Tad.
TDSAU: Τι πιστεύεις για το black metal και την πολιτική;
Zamiel: Ωχ, μάλιστα.
Λοιπόν νιώθω πως η αισθητική και ο τρόπος ζωής που εξέφραζε το black metal έχει πεθάνει οριστικά, η μουσική όμως παραμένει. Το black metal πλέον δε σημαίνει τίποτα ως τρόπος ζωής αλλά μουσικά επιμένει. Για πολλούς λόγους το black metal πέθανε το 1993 -με το θάνατο του Euronymous- και πιθανόν λόγο του άρθρου του Kerrang! (kerrap!).
Τι είναι το black metal; Νομίζω πως η λέξη έχει χάσει κάθε νόημα.Τουλάχιστον για μένα. Όσους περισσότερους ορισμούς παίρνει μια φράση, τόσο λιγότερο νόημα έχει.Υποθέτω πως οι περισσότεροι όταν μιλούν για black metal εννοούν τη μουσική που έβγαινε από τις Σκανδιναβικές χώρες στα τέλη τις δεκαετίας του 80' με αρχές της δεκαετίας του 90'. Αλλά ακόμα και εκείνοι οι "προπάτορες" έχουν διαφορετικές γνώμες για αυτή τη φράση. Ήταν το metal που είχε σατανιστικούς στίχους και αισθητική; Ήταν ο συνολικός "ήχος" αυτής της μουσικής; Ήταν οτιδήποτε δεν ήταν "trendy death metal"; Και εδώ νομίζω ότι εναπόκειται στη γνώμη των καλλιτεχνών. Ότι λένε πως ήταν, ήταν. Πολύ λίγες μπάντες πάνε πέρα από αυτόν τον ήχο πλέον. Στην καλύτερη περίπτωση παίζουν αυτό που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε έτσι και στη χειρότερη είναι απλά κακέκτυπα του παρελθόντος. Εφόσον έχει γίνει ένα "καθορίσιμο" είδος, έγινε ταμπέλα και μπορεί πλέον να εμπορευματοποιηθεί με επιτυχία. Έγινε ασφαλές. Σπάνια κάνει μια μπάντα κάτι διαφορετικό, αλλά ακόμα και τότε μπαίνει κάτω από τα δεκάδες υπο-είδη. Πουθενά αλλού δεν έχει ξεφύγει αυτή η υποκατηγοριοποίηση πιο πολύ, από το metal.
Για μένα; Είμαι σίγουρος πως οι Skinwalker και οι Wende πέφτουν σε αυτήν τη κατηγορία, αλλά εγώ σκέφτομαι διαφορετικά για δύο λόγους. Εμείς δε σκοπεύαμε ποτέ να κεφαλαιοποιήσουμε κάτι που έχει γίνει μόδα, είμαστε απλά ευχαριστημένοι που παίζουμε κάτι που γουστάρουμε. Επίσης, για εμάς η σκηνή αυτή δε ξεκίνησε ποτέ, στο δικό μας μικρόκοσμο, είμαστε οι πρώτοι.
Στην τελική, βέβαια, αν είναι καλή μουσική, είναι καλή μουσική. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαστε με το διαχωρισμό trendy vs true, απλά ακούστε. Θα προτιμούσα μόνο όλο και ποιο πολλοί άνθρωποι να ερχόντουσαν σε επαφή με αυτή τη μουσική πιο απομονωμένοι και όχι αυτό το γιγάντιο πάρτι που γίνεται τώρα.
Όσο για την πολιτική, λέω να το αφήσω για αυτήν τη συνέντευξη. Σκοπεύω να κυκλοφορήσω μια ανακοίνωση σχετικά με το τι υποστηρίζουν οι Wende και τι όχι. Χρειάζομαι μια λίστα αμιγώς πολιτικών ερωτήσεων για να ξεκαθαρίζω τις απαντήσεις μου. Μπορώ να πω πως οι Wende δεν ήταν, δεν είναι και δε θα είναι ποτέ εντελώς πολιτική μπάντα. Ελπίζω όμως η μουσική μου να επιδρά με ένα συγκεκριμένο τρόπο, σε συγκεκριμένους ανθρώπους.
TDSAU: Θέλεις να μας πεις για κάποια πτυχή του αναρχικού κινήματος με την οποία συμφωνείς, αν υπάρχει κάποια;
Zamiel: Υποθέτω πως ο πιο απλός ορισμός για την "αναρχία" θα ήταν η μετάφραση της λέξης στα αγγλικά, δηλαδή χωρίς αρχηγό. Με αυτό το σημείο συμφωνώ. Θυμάμαι μια ιστορία για μια επιδρομή των Βίκινγκς, νομίζω στο Κάδιξ, όπου οι κάτοικοι της πόλης ήθελαν να διαπραγματευθούν την παράδοση τους και ρώτησαν το πλήρωμα του πλοίου "Ποιος είναι ο αρχηγός σας;". Οι Βίκινγκς παραξενεμένοι απάντησαν
"είμαστε οι αρχηγοί του εαυτού μας". Δεν υπάρχει κανένας καλύτερος να σε καθοδηγήσει από τον εαυτό σου.
Στο σύγχρονο κίνημα οι αναρχικοί χαρακτηρίζονται σαν κάποιοι που είναι ενάντια στη εξουσία, ενάντια στην απληστία, ενάντια στην εκμετάλλευση και τη διάδοση και τη διαφάνεια της γνώσης, ειδικά αυτής που έχει θεωρηθεί "ακατάλληλη" για τις μάζες.
Όμως θεωρώ πως ως τρόπος κατασκευής της κοινωνίας, η αναρχία δεν είναι χρήσιμη, καθώς θα ήταν ουσιαστικά μια οργάνωση χωρίς κυβέρνηση και εγώ δε θα υποστήριζα κάτι τέτοιο όπως κάνουν οι αναρχικοί ( θυμηθείτε πως η κυβέρνηση δε σημαίνει απαραίτητα "αρχηγία"!)
Υποθέτω πως θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως ένα "τοπικιστή δημοκράτη". Δημοκράτη, ΟΧΙ με την έννοια που έχουν οι ενοχλητικοί- στην καλύτερη περίπτωση- Ιουδαιοχριστιανοί χρηματοκάπηλοι της χώρας μου αλλά με την έννοια πως υποστηρίζω τη δημοκρατία ως τρόπο διακυβέρνησης. Αυτό το είδος δημοκρατίας διαφέρει από τη Δημοκρατία στο ότι δίνει το δικαίωμα ψήφου μόνο σε λίγους αντί για όλους. ( στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πραγματικές δημοκρατίες στον πλανήτη).
Σε ποιους λίγους όμως; Εγώ μιλάω για τους ανθρώπους που έχουν το μεγαλύτερο συμφέρον στην επιτυχία του "κράτους", αυτούς τους ανθρώπους που έχουν συμφέρον να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις. Πολύ συχνά οι δημοκρατίες και ότι μοιάζει με αυτές, υποβιβάζονται σε οχλοκρατίες. Αυτή τη γνωστή συγκαταβατική κοινωνία ηλιθίων που ούτε νοιάζονται, ούτε είναι καλά πληροφορημένοι ώστε να πάρουν τις σωστές αποφάσεις και οι οποίοι χειραγωγούνται κυνικά με τα ΜΜΕ, τα λεφτά και το νόμο από τους ολιγάρχες με αποτέλεσμα να πραγματοποιούν τις επιθυμίες των τελευταίων. Αυτή η δυστοπία (που είναι ιδιαίτερα εμφανής στις Η.Π.Α.) είναι αποτέλεσμα της Δημοκρατίας (κυβέρνηση του όχλου), της ηλιθιότητας και των μεγάλων χωρών σε αντίθεση με μια πιο "τοπικιστική" κοινή συμφωνία. ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ θα έπρεπε να μπορεί να ψηφίζει αλλά μόνο εκείνοι που θα αποδείκνυαν την αξία και την ευφυΐα τους, μόνο εκείνοι που θα έχαναν τα πάντα σε μια περίπτωση αποτυχίας θα έπρεπε να είναι υπεύθυνοι.
Επίσης δε μπορώ να τονίσω αρκετά τη σημασία του να ζούμε τοπικά. Αυτό δένεται στενά με την πρόκριση της βιοκοινότητας. Το να προσπαθούμε να συνεχίζουμε τα πάντα σε παγκόσμια κλίμακα δεν είναι βιώσιμο, εκτός ίσως από την ανταλλαγή ιδεών. Υπάρχουν ενδιαφέροντα και καινούρια κείμενα πάνω στις βιοκοινότητες αλλά ουσιαστικά η ιδέα είναι πως η εγκατάσταση και η κουλτούρα είναι πιο βιώσιμες και υγιείς σε τοπική κλίμακα παρά μέσω της εισαγωγής των "απαραίτητων" και της εξαγωγής των "ανεπιθύμητων". Δεν πρόκειται για μια αντίληψη "επιστροφής στη φύση", για αταβισμό · χρειάζεται ΄μια γεμάτη γνώση και προσοχή διαχείριση. Είναι μια σύνθεση του παλιού και του νέου. Να είστε σίγουροι για αυτό: οι μικρές, ημι-απομονωμένες πολιτείες είναι αναπόφευκτες, είτε μας αρέσει είτε όχι Το μεγάλο μέγεθος και η αέναη ανάπτυξη δεν είναι βιώσιμα. Και η μεγαλύτερη φούσκα από όλες είναι η φούσκα του ανθρώπινου πληθυσμού.
Τι είναι το black metal; Νομίζω πως η λέξη έχει χάσει κάθε νόημα.Τουλάχιστον για μένα. Όσους περισσότερους ορισμούς παίρνει μια φράση, τόσο λιγότερο νόημα έχει.Υποθέτω πως οι περισσότεροι όταν μιλούν για black metal εννοούν τη μουσική που έβγαινε από τις Σκανδιναβικές χώρες στα τέλη τις δεκαετίας του 80' με αρχές της δεκαετίας του 90'. Αλλά ακόμα και εκείνοι οι "προπάτορες" έχουν διαφορετικές γνώμες για αυτή τη φράση. Ήταν το metal που είχε σατανιστικούς στίχους και αισθητική; Ήταν ο συνολικός "ήχος" αυτής της μουσικής; Ήταν οτιδήποτε δεν ήταν "trendy death metal"; Και εδώ νομίζω ότι εναπόκειται στη γνώμη των καλλιτεχνών. Ότι λένε πως ήταν, ήταν. Πολύ λίγες μπάντες πάνε πέρα από αυτόν τον ήχο πλέον. Στην καλύτερη περίπτωση παίζουν αυτό που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε έτσι και στη χειρότερη είναι απλά κακέκτυπα του παρελθόντος. Εφόσον έχει γίνει ένα "καθορίσιμο" είδος, έγινε ταμπέλα και μπορεί πλέον να εμπορευματοποιηθεί με επιτυχία. Έγινε ασφαλές. Σπάνια κάνει μια μπάντα κάτι διαφορετικό, αλλά ακόμα και τότε μπαίνει κάτω από τα δεκάδες υπο-είδη. Πουθενά αλλού δεν έχει ξεφύγει αυτή η υποκατηγοριοποίηση πιο πολύ, από το metal.
Για μένα; Είμαι σίγουρος πως οι Skinwalker και οι Wende πέφτουν σε αυτήν τη κατηγορία, αλλά εγώ σκέφτομαι διαφορετικά για δύο λόγους. Εμείς δε σκοπεύαμε ποτέ να κεφαλαιοποιήσουμε κάτι που έχει γίνει μόδα, είμαστε απλά ευχαριστημένοι που παίζουμε κάτι που γουστάρουμε. Επίσης, για εμάς η σκηνή αυτή δε ξεκίνησε ποτέ, στο δικό μας μικρόκοσμο, είμαστε οι πρώτοι.
Στην τελική, βέβαια, αν είναι καλή μουσική, είναι καλή μουσική. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαστε με το διαχωρισμό trendy vs true, απλά ακούστε. Θα προτιμούσα μόνο όλο και ποιο πολλοί άνθρωποι να ερχόντουσαν σε επαφή με αυτή τη μουσική πιο απομονωμένοι και όχι αυτό το γιγάντιο πάρτι που γίνεται τώρα.
Όσο για την πολιτική, λέω να το αφήσω για αυτήν τη συνέντευξη. Σκοπεύω να κυκλοφορήσω μια ανακοίνωση σχετικά με το τι υποστηρίζουν οι Wende και τι όχι. Χρειάζομαι μια λίστα αμιγώς πολιτικών ερωτήσεων για να ξεκαθαρίζω τις απαντήσεις μου. Μπορώ να πω πως οι Wende δεν ήταν, δεν είναι και δε θα είναι ποτέ εντελώς πολιτική μπάντα. Ελπίζω όμως η μουσική μου να επιδρά με ένα συγκεκριμένο τρόπο, σε συγκεκριμένους ανθρώπους.
TDSAU: Θέλεις να μας πεις για κάποια πτυχή του αναρχικού κινήματος με την οποία συμφωνείς, αν υπάρχει κάποια;
Zamiel: Υποθέτω πως ο πιο απλός ορισμός για την "αναρχία" θα ήταν η μετάφραση της λέξης στα αγγλικά, δηλαδή χωρίς αρχηγό. Με αυτό το σημείο συμφωνώ. Θυμάμαι μια ιστορία για μια επιδρομή των Βίκινγκς, νομίζω στο Κάδιξ, όπου οι κάτοικοι της πόλης ήθελαν να διαπραγματευθούν την παράδοση τους και ρώτησαν το πλήρωμα του πλοίου "Ποιος είναι ο αρχηγός σας;". Οι Βίκινγκς παραξενεμένοι απάντησαν
"είμαστε οι αρχηγοί του εαυτού μας". Δεν υπάρχει κανένας καλύτερος να σε καθοδηγήσει από τον εαυτό σου.
Στο σύγχρονο κίνημα οι αναρχικοί χαρακτηρίζονται σαν κάποιοι που είναι ενάντια στη εξουσία, ενάντια στην απληστία, ενάντια στην εκμετάλλευση και τη διάδοση και τη διαφάνεια της γνώσης, ειδικά αυτής που έχει θεωρηθεί "ακατάλληλη" για τις μάζες.
Όμως θεωρώ πως ως τρόπος κατασκευής της κοινωνίας, η αναρχία δεν είναι χρήσιμη, καθώς θα ήταν ουσιαστικά μια οργάνωση χωρίς κυβέρνηση και εγώ δε θα υποστήριζα κάτι τέτοιο όπως κάνουν οι αναρχικοί ( θυμηθείτε πως η κυβέρνηση δε σημαίνει απαραίτητα "αρχηγία"!)
Υποθέτω πως θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως ένα "τοπικιστή δημοκράτη". Δημοκράτη, ΟΧΙ με την έννοια που έχουν οι ενοχλητικοί- στην καλύτερη περίπτωση- Ιουδαιοχριστιανοί χρηματοκάπηλοι της χώρας μου αλλά με την έννοια πως υποστηρίζω τη δημοκρατία ως τρόπο διακυβέρνησης. Αυτό το είδος δημοκρατίας διαφέρει από τη Δημοκρατία στο ότι δίνει το δικαίωμα ψήφου μόνο σε λίγους αντί για όλους. ( στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πραγματικές δημοκρατίες στον πλανήτη).
Σε ποιους λίγους όμως; Εγώ μιλάω για τους ανθρώπους που έχουν το μεγαλύτερο συμφέρον στην επιτυχία του "κράτους", αυτούς τους ανθρώπους που έχουν συμφέρον να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις. Πολύ συχνά οι δημοκρατίες και ότι μοιάζει με αυτές, υποβιβάζονται σε οχλοκρατίες. Αυτή τη γνωστή συγκαταβατική κοινωνία ηλιθίων που ούτε νοιάζονται, ούτε είναι καλά πληροφορημένοι ώστε να πάρουν τις σωστές αποφάσεις και οι οποίοι χειραγωγούνται κυνικά με τα ΜΜΕ, τα λεφτά και το νόμο από τους ολιγάρχες με αποτέλεσμα να πραγματοποιούν τις επιθυμίες των τελευταίων. Αυτή η δυστοπία (που είναι ιδιαίτερα εμφανής στις Η.Π.Α.) είναι αποτέλεσμα της Δημοκρατίας (κυβέρνηση του όχλου), της ηλιθιότητας και των μεγάλων χωρών σε αντίθεση με μια πιο "τοπικιστική" κοινή συμφωνία. ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ θα έπρεπε να μπορεί να ψηφίζει αλλά μόνο εκείνοι που θα αποδείκνυαν την αξία και την ευφυΐα τους, μόνο εκείνοι που θα έχαναν τα πάντα σε μια περίπτωση αποτυχίας θα έπρεπε να είναι υπεύθυνοι.
Επίσης δε μπορώ να τονίσω αρκετά τη σημασία του να ζούμε τοπικά. Αυτό δένεται στενά με την πρόκριση της βιοκοινότητας. Το να προσπαθούμε να συνεχίζουμε τα πάντα σε παγκόσμια κλίμακα δεν είναι βιώσιμο, εκτός ίσως από την ανταλλαγή ιδεών. Υπάρχουν ενδιαφέροντα και καινούρια κείμενα πάνω στις βιοκοινότητες αλλά ουσιαστικά η ιδέα είναι πως η εγκατάσταση και η κουλτούρα είναι πιο βιώσιμες και υγιείς σε τοπική κλίμακα παρά μέσω της εισαγωγής των "απαραίτητων" και της εξαγωγής των "ανεπιθύμητων". Δεν πρόκειται για μια αντίληψη "επιστροφής στη φύση", για αταβισμό · χρειάζεται ΄μια γεμάτη γνώση και προσοχή διαχείριση. Είναι μια σύνθεση του παλιού και του νέου. Να είστε σίγουροι για αυτό: οι μικρές, ημι-απομονωμένες πολιτείες είναι αναπόφευκτες, είτε μας αρέσει είτε όχι Το μεγάλο μέγεθος και η αέναη ανάπτυξη δεν είναι βιώσιμα. Και η μεγαλύτερη φούσκα από όλες είναι η φούσκα του ανθρώπινου πληθυσμού.
Δε πιστεύω στις εξουσίες, ούτε βλέπω κάποιο λόγο να είμαι πιστός στην εξουσία εκτός από το συμφέρον της αυτοσυντήρησης εάν απειλούμαι άμεσα από κάποια εξουσία. Υπάρχει μια διαφορά. Οι ειδικοί είναι γνώστες του πεδίου τους. Δεν είναι εξουσία. Αυτό είναι πέρα από κάθε αμφιβολία και απαίτηση οπαδών. Ένας φυσικός δεν είναι ο εξουσιαστής της φυσικής αλλά ένας ειδικός. Τόσο ο ειδικός όσο και κάθε αυτοαποκαλούμενη "αυθεντία" σε οποιοδήποτε τομέα πρέπει βέβαια να αμφισβητούνται, αλλά ειδικός είναι εκείνος που επικυρώνεται από άλλους ειδικούς ενώ μιλάει για πράγματα που αξίζουν ενώ η εξουσία προσπαθεί να κυριαρχήσει παρακρατώντας τη γνώση για δικό της όφελος.
Δεν ακολουθώ τις αυθεντίες αν μπορώ να το αποφύγω. Δέχομαι όμως τους ειδικούς. Εγώ δεν είμαι ειδικός στη φυσική, την εξελικτική βιολογία, στην ιαπωνική γλώσσα και την ελληνορωμαϊκή πάλη. Θα σεβαστώ τη γνώση του ειδικού σε περιπτώσεις που η δικιά μου γνώση είναι ανεπαρκής. Το πω το αντίθετο θα ήταν μεγάλη αλαζονεία και αν υπάρχει κάτι που απεχθάνομαι περισσότερο από την έλλειψη γνώσης είναι η ψευδαίσθηση γνώσης, η προσποιητή ευφυΐα.
Ορίστε με έμπλεξες με την πολιτική τελικά.
TDSAU: Και μια τελευταία ερώτηση. Τι θα δούμε από εσένα στο μέλλον. Έχεις κάποια σχέδια για κάποια κυκλοφορία;
Zamiel: Το project Wende έχει σχεδιαστεί να κυκλοφορήσει συνολικά τέσσερις δίσκους, οι οποίοι κατά σειρά αντιπροσωπεύουν την απώλεια/σύγκρουση, τη σκέψη/ενδοσκόπηση, την αλλαγή/κίνηση και τη σύνθεση/δημιουργία. Αυτό το concept εικονογραφεί την αλλαγή, τη μεταστροφή. Το πρώτο album αντιπροσωπεύει κάτι που πήγε στραβά, το δεύτερο τη συνειδητή σκέψη η οποία είναι απαραίτητη για να βρεθεί λύση, το τρίτο την εγγενώς βίαια κατάσταση της αλλαγής και της μετάβασης και το τέταρτο τη νέα συνθήκη, τη σύνθεση και τη δημιουργία. Αυτό είναι το νόημα του Wende.
Το πρώτο album, "The Third and the Noble" ασχολείται με την απώλεια, τη σύγκρουση, την αποσύνθεση και την εξασθένηση επομένως ηχεί σκυθρωπό, θλιβερό και "κλειστό". Το δεύτερο album "Vorspiel einer Philosophie der Zukunft" ασχολείται με τη σκέψη, την ενδοσκόπηση και την εξέταση, επομένως ηχεί πιο "ευρύχωρο", ελπιδοφόρο, γεμάτο ελπίδα και πιο "ανοιχτό". Τα επόμενα δύο, προς το παρόν ανώνυμα, albums θα ακολουθήσουν το ίδιο concept. Θα υπάρξουν μόνο τέσσερα full-length albums ακι ότι κυκλοφορήσω μετά από αυτά θα είναι επίλογοι. Δεν έχω κάποιο χρονοδιάγραμμα για το τρίτο και το τέταρτο album άλλα είμαι πολύ απασχολημένος αυτήν την περίοδο και δεν έχω την ίδια έμπνευση συχνά. Κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό.
Σχετικά με τους Skinwalker, έχουμε σχεδόν τελειώσει τις ηχογραφήσεις του δεύτερου album που κατά πάσα πιθανότητα θα λέγεται "Ancestral Genocide". Το πρώτο μας album "The Darkest Magic" κυκλοφορεί γενικά και μπορείτε να το βρείτε και να το κατεβάσετε εύκολα. Θα πρότεινα να ακούσετε τη remastered έκδοση εάν μπορείτε να τη βρείτε. Θα καταλάβετε τη διαφορά στο πρώτο κομμάτι "Earth's Shadow on the Moon" του οποίου το sample είναι στο τέλος αντί στην αρχή.
Συμμετέχω και σε κάποια άλλα side-projects, αλλά δε μπορώ να πω πολλά για αυτά.
Ευχαριστώ για τη συνέντευξη, AVE GREECE!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου